Αισχίνης

Όνομα ιστορικών προσώπων. 1. Αθηναίος ρήτορας και πολιτικός (Αθήνα 389 – Ρόδος 314; π.Χ.). Καταγόταν από άσημη οικογένεια, άσκησε διάφορα επαγγέλματα, δοκίμασε τις δυνάμεις του και ως ηθοποιός και κατέλαβε μια ασήμαντη δημόσια θέση. Για την είσοδό του στην πολιτική ζωή λίγα είναι γνωστά, όπως άγνωστη είναι και η ρητορική του δραστηριότητα πέρα από τους τρεις λόγους του που έχουν σωθεί. Εχθρός του Φιλίππου στην αρχή, προσχώρησε ύστερα στη φιλομακεδονική παράταξη και η σταδιοδρομία του φωτίστηκε από την αντίθεσή του με τον Δημοσθένη, στην οποία οφείλονταν και οι τρεις μοναδικοί λόγοι του. Μέλος, όπως και ο Δημοσθένης, των δύο πρεσβειών που προπαρασκεύασαν τη Φιλοκράτειο Ειρήνη (346), μόλις επέστρεψε από τη δεύτερη κατηγορήθηκε, με παρακίνηση του Δημοσθένη, από τον Τίμαρχο για δωροδοκία και απάτη· με τον Κατά Τιμάρχου λόγο του όμως κατόρθωσε να καταρρίψει την κατηγορία και να καταδικάσει τον κατήγορό του σε ατιμία. Το 343 οι δύο αντίπαλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Δημοσθένης κατηγόρησε τον Α. για προδοσία. Στη δίκη εκφώνησαν και οι δύο λόγους με τον ίδιο τίτλο (Περί παραπρεσβείας),ο Α. αθωώθηκε πάλι, με μικρή όμως πλειοψηφία, ενώ ο Δημοσθένης κατέρριψε τις κατηγορίες για ασέβεια και ιεροσυλία και παρέλυσε τη φιλομακεδονική παράταξη. Ακολούθησαν οι διαπραγματεύσεις της Δελφικής Αμφικτιονίας (339) στις οποίες ο ρόλος του Α. ήταν ιδιαίτερα προβληματικός, και η μάχη της Χαιρώνειας (338) μετά την οποία ο Α. κατόρθωσε να πλήξει το γόητρο του Δημοσθένη. Η τελική σύγκρουση έγινε το 330, αν και η αφορμή της είχε δοθεί το 336. Ο Κτησιφώντας είχε εισηγηθεί να στεφανωθεί ο Δημοσθένης πανηγυρικά στο θέατρο κατά τα Μεγάλα Διονύσια για τις υπηρεσίες και τις θυσίες του προς την πόλη. Ο Α. τον κατηγόρησε για παρανομία και στη δίκη που έγινε το 330 εκφώνησε τον Κατά Κτησιφώντος λόγο του στηριζόμενος κυρίως σε πολιτικά επιχειρήματα. Ο Δημοσθένης απάντησε με τον λόγο του Περί του στεφάνου, όπου προάσπισε το πολιτικό του έργο προεκτείνοντας την υπεράσπιση του Κτησιφώντα σε μια ρωμαλέα ανασκόπηση της δικής του πολιτείας· και φυσικά νίκησε. Ο Α. δεν πήρε ούτε το ένα πέμπτο των ψήφων, υποχρεώθηκε να πληρώσει πρόστιμο, εκπατρίστηκε και εξαφανίστηκε από την αθηναϊκή σκηνή. Πήγε στη Μικρά Ασία, στην Έφεσο, και ύστερα στη Ρόδο, όπου λέγεται ότι παρέδιδε μαθήματα ρητορικής. Ο Α. δεν είχε υψηλά ιδανικά και καθαρή πολιτική αίσθηση, ενώ κατέφευγε συχνά σε σχολαστική ηθικολογία και σε δικολαβικές σοφιστείες. Ο λόγος του όμως, πλούσιος, χυμώδης, γεμάτος από λογοτεχνικές εκφράσεις, πυκνός και πνευματώδης, έχει την πνοή της μεγάλης ευγλωττίας, έστω και αν το ύφος του είναι κάποτε υπερβολικά ρητορικό. Είχε, όπως είπε αργότερα ο Κουιντιλιανός, «περισσότερη σάρκα και λιγότερους μυς» από τον Δημοσθένη. 2. Αθηναίος ρήτορας και σωκρατικός φιλόσοφος (αρχές 4ου αι. π.Χ.). Έζησε για ένα διάστημα στις Συρακούσες. Τρεις διάλογοί του που έχουν διασωθεί δεν είναι αναγνωρισμένοι ως γνήσιοι. 3. Τύραννος της Σικυώνας (περ. 510π.Χ.). Τον έδιωξαν οι Σπαρτιάτες. 4. Πολιτικός της Ερέτριας (περ. 480 π.Χ.). Με την ηττοπάθειά του συνέβαλε στην παράδοση πατρίδας του στους Πέρσες. 5. Ολιγαρχικός Αθηναίος (τέλη 5ου – αρχές 4ου αι. π.Χ.). Έπεισε τους Σπαρτιάτες να στείλουν στην Αθήνα φρουρά από 700 άντρες για να ενισχύσουν την τυραννία των Τριάκοντα. Τη φρουρά, που εγκαταστάθηκε στην Ακρόπολη, συντηρούσαν οι Αθηναίοι. 6. Αρχηγός των Αρκάδων πελταστών μισθοφόρων που έλαβαν μέρος στην Κύρου Ανάβαση (τέλη 5ου – αρχές 4ου αι. π.Χ.). Διακρίθηκε στις μάχες εναντίον των Καρδούχων και των Κόλχων. 7. Ολυμπιονίκης από την Ηλεία, που νίκησε στο πένταθλο. 8. Ρήτορας από τη Μίλητο (1ος αι.π.Χ.). Ο Αθηναίος ρήτορας και πολιτικός Αισχίνης.